Bir zamanlar, karlarla kaplı küçük bir köyde, sıcacık bir evde yaşayan Arda adında bir çocuk varmış. Arda, ailesiyle birlikte kışın en soğuk günlerini şöminenin başında geçirirmiş. Ancak bu kış, diğerlerinden farklıymış. Köyde esrarengiz olaylar yaşanmaya başlamış.

Bir gece, Arda pencereden dışarı bakarken ormanın derinliklerinden gelen tuhaf bir ışık görmüş. Merakı onu yerinde durduramamış ve hemen annesiyle babasına söylemiş. Babası:

“Bu saatte dışarı çıkmak çok tehlikeli olabilir Arda. Ama merakını gidermek için sabah birlikte bakabiliriz,” demiş.

Arda heyecanla sabahı beklemiş.

Ertesi sabah, Arda kar botlarını giymiş ve babasıyla birlikte ormana gitmişler. İkisi de heyecanla parlayan ışığın kaynağını aramaya başlamışlar. Kar, ayaklarının altında çıtırdayarak ilerlemelerine eşlik ediyormuş.

Derken, bir mağaranın önüne gelmişler.

İçeriden hafif bir ışıltı yayılıyormuş. Korkuyla birbirlerine bakmışlar ama merakları daha ağır basmış. Yavaşça mağaraya girdiklerinde, içeride buzdan yapılmış bir sandık bulmuşlar. Üzerinde parlayan işlemeler varmış.

Babası, “Bu da ne böyle? Belki de büyülü bir şeydir,” demiş.

Arda, sandığı açtığında içinden parlayan bir kristal çıkmış. Kristali ellerine aldıklarında birden mağaranın içi sıcak bir ışıkla dolmuş. Tam o anda mağaranın köşesinden bir ses duyulmuş:

“Bu kristal, karlar altında saklanan dostluğu ve sevgiyi temsil eder. Onu koruyanlar, her zaman bir arada olacak ve köylerini güvenle yaşatacaklardır.”

Arda ve babası, kristali alıp köye dönmüşler. Köydeki herkes, kristalin yaydığı huzuru hissedince sevinçle kutlama yapmış. Arda’nın ailesi, oğullarının cesaretini ve merakını takdir etmiş.

O günden sonra köyde bir daha esrarengiz olaylar yaşanmamış. Herkes kışın soğuk günlerinde bile içlerini ısıtan dostluk ve aile sevgisiyle yaşamaya devam etmiş.

Ve böylece, karlarla kaplı o küçük köy, kristalin sırrıyla birlikte mutlu bir yer olarak kalmış.