Bir zamanlar, ormanın derinliklerinde, diğerlerinden daha akıllı ve cesur bir tilki yaşardı. Adı Tufan’dı. Bir gün, yaşlı baykuş Bay Aristo, Tufan’a eski bir harita verdi. Haritanın kenarları yıpranmış, üzerindeki işaretler ise neredeyse silinmişti. “Bu, Korku Mağarası’nın ardında gizli bir hazinenin haritası,” dedi Bay Aristo, derin bir sesle. Ancak, oraya gidenlerin geri dönmediği anlatılırdı.

Tufan, bu riskli yolculuğa tek başına çıkmak istemedi. En yakın arkadaşları olan Tavşan Pırıltı ve Kirpi Topik’e planını anlattı. Üçü de cesurca kabul etti. Hazırlıklarını yaptıktan sonra sabahın ilk ışıklarıyla yola koyuldular.

Yolculuğun ilk durağı, Çatlak Nehir’di. Nehir, öylesine hızlı akıyordu ki, yanlış bir adımda suya kapılmak işten bile değildi. Pırıltı, nehrin yanındaki uzun bir ağaca dikkatle baktı ve bir fikir buldu. “Bu ağaçtan uzun dallar keselim ve bir köprü yapalım,” dedi. Hep birlikte çalışıp kısa sürede sağlam bir köprü inşa ettiler. Köprüyü geçtiklerinde, nehrin karşısında devasa ayı pençesi izleri gördüler.

Yollarına devam ederken hava kararmaya başladı. Bu sefer bir mağaranın girişinde duran büyük bir kartal, kanatlarını açarak onları engelledi. “Buradan geçmek istiyorsanız, bana bilmediğim bir şey söyleyin,” dedi kartal. Tufan düşündü ve bir anda aklına haritanın üzerindeki eski işaret geldi. “Bu harita, yıldızların dansını gösterir,” dedi. Kartal memnun bir şekilde kenara çekildi ve “Geçebilirsiniz,” dedi.

Sonunda Korku Mağarası’na vardıklarında, mağaranın içi zifiri karanlıktı. Topik, dikenlerini ateşle tutuşturarak bir meşale yaptı. Mağaranın içindeki taş duvarlarda eski resimler vardı: ağaçlar, dağlar ve parlayan bir ışık. En sonunda küçük bir sandık buldular. Sandığı açtıklarında, içinden altınlar değil, bir ışık huzmesi yükseldi. Bu, ormanı aydınlatacak sihirli bir taştı.

Taşı ormanın ortasına yerleştirdiklerinde, tüm ağaçlar yeşerdi, çiçekler açtı ve orman canlılarla doldu. Tufan ve arkadaşları cesaretleriyle ormanı kurtardıkları için herkesin sevgisini kazandılar.