Bir varmış, bir yokmuş… Derin ormanlarda küçük bir tavşan yaşarmış. Bu tavşan, arkadaş canlısı ve çok meraklıymış. Bir gün ormanda gezinirken, gözüne parlak, rengarenk bir çiçek ilişmiş. Çiçek, ormanda şimdiye kadar gördüğü tüm bitkilerden farklıymış; rengi göz alıcı, kokusu ise büyüleyiciymiş. Tavşan, büyülenmiş gibi çiçeğe yaklaşmış ve ona dikkatlice bakmış.

Tavşan, çiçeğe dokunmak için elini uzatmışken çiçek, incecik bir sesle fısıldamış: “Merhaba, küçük tavşan! Bu ormanın en eski çiçeğiyim, fakat artık kaybolmak üzereyim…” Tavşan, şaşkınlıkla geri çekilmiş ve “Nasıl yani? Sen bu ormanın en güzel çiçeğisin!” demiş.

Çiçek, derin bir iç çekmiş ve devam etmiş: “Bu orman artık eskisi kadar temiz değil. Yağmurlar eskisi gibi bol değil, toprak kurudu. Birçok çiçek yok oldu, hayvanlar daha az su bulabiliyor. Eğer ormanın diğer sakinleri de bana yardım ederse, belki birlikte bu güzel ormanı eski haline döndürebiliriz.”

Küçük tavşan bu duruma çok üzülmüş ve hemen arkadaşlarını çağırmaya karar vermiş. Sincap, baykuş, geyik ve daha pek çok hayvan, çiçeğin yanına gelmiş. Çiçeğin söylediklerini duyan hayvanlar, tavşanla birlikte bir plan yapmaya karar vermişler.

Öncelikle, tavşan ve arkadaşları ormandaki su kaynaklarını aramaya koyulmuşlar. Baykuş, yukarıdan izleyerek suyun nerelerde aktığını gözlemiş. Sincap, uzaklardan ormanın gizli köşelerinde kalmış su kaynaklarını bulmuş ve bunları yeniden eski haline getirmek için işe koyulmuşlar. Tavşan ise, buldukları her su kaynağından çiçeğe su taşıyarak onu sulamaya başlamış.

Günler günleri kovalamış; her gün daha fazla hayvan çiçeği sulamaya, ona ışık ve temiz hava sağlayarak destek olmaya başlamış. Böylece ormanın toprağı yeniden yeşermiş, yağmurlar tekrar başlamış ve çevre eskisinden daha canlı bir hale gelmiş.

Çiçek, yeniden canlanmış ve parlak renkleriyle tüm ormana ışık saçmaya başlamış. Ormanın derinliklerinde yankılanan bir fısıltı her yere yayılmış: “Teşekkür ederim, küçük tavşan. Bu orman artık eskisinden bile güzel…”

O günden sonra, tavşan her sabah o çiçeği ziyaret eder, ona teşekkür eder ve doğanın ne kadar değerli olduğunu hatırlardı. Ormandaki tüm hayvanlar, birbirlerine yardım ederek daha güzel bir yaşamın mümkün olduğunu anlamışlardı.

Ve tavşanın başlattığı bu dostluk zinciri, ormanda nesiller boyu sürecek bir hikayeye dönüştü.